Antonio Justel Rodriguez

VERLATEN LAND



... en nee, niemand zal hier meer komen, niemand zal zijn middagen meer in de herfstzon doorbrengen

noch zal de schade van tijd en stilte herstellen, niemand,

noch zal iemand zich herinneren dat daar, onder de pruimenbomen en de wilgen,

ik verwekte mijn zoon;

… de wind zal gillen in de winter, en zelfs de wolven, de kraaien en de mist

ze zullen gewond door eenzaamheid voorbijgaan en heel ver gaan,

want ze zullen bang zijn voor hun ontmoeting met de immense angst

die de deuren uitademen en de gebroken stenen, de gevallen dakranden,

het vijandige en verlaten land;

niemand zal het spoor van een bloeiende amandelboom vinden,

niemand de zee,

niemand een pad,

niemand, niemand een licht;

... en als deze enorme schade resulteert in de borst, zonder verder oponthoud, onherstelbaar,

een wond van liefde, gruwelijk en nieuw leven ingeblazen, grijpt zijn pijn en verwoest de woorden.

***

All rights belong to its author. It was published on e-Stories.org by demand of Antonio Justel Rodriguez.
Published on e-Stories.org on 01.02.2023.

 
 

Comments of our readers (0)


Your opinion:

Our authors and e-Stories.org would like to hear your opinion! But you should comment the Poem/Story and not insult our authors personally!

Please choose

Vorig bericht Volgend bericht

Meer uit deze categorie "Algemeen" (Poems in het Nederlands)

Other works from Antonio Justel Rodriguez

Vond je dit een leuk artikel? Kijk dan eens naar het volgende:

Guerra entre luz y ocuridad - Antonio Justel Rodriguez (Lyrics)
Emergenza primaverile - Antonio Justel Rodriguez (Algemeen)
Only three words...❣️ - Ursula Rischanek (Liefde & Romantiek)