Há uma fixação pela justiça em mim;
uma compulsão que me faz injusto.
Pode, ainda, não ser o meu fim,
se tudo não passar de mero susto.
Ser poeta é colocar-se em desuso
com todas as cousas da vida virada;
Ser poeta é saber-se um tanto obtuso
para a vida, como o saberia a boa fada.
E lá vem o oito novamente,
o infinito que, insistente, se me exibe;
Deita-se e enrola-se como serpente;
nos meus sentimentos que inibe.
Justiça e amor, na vida essencial
tornam-se bem precioso, pois imaterial;
Ser tratado com repelência e rancor,
ah, fazem brotar dessa justiça e desse amor.
Os opostos talvez se atraiam
para num todo se amalgamar;
Dei-me de tudo nesta vida experimentar
para que meus retalhos vitais não se me caiam.All rights belong to its author. It was published on e-Stories.org by demand of René Henrique Götz Licht.
Published on e-Stories.org on 21.05.2021.
Meer uit deze categorie "Gedachten" (Poems in het Portugees)
Other works from René Henrique Götz Licht
Vond je dit een leuk artikel? Kijk dan eens naar het volgende: